توسط مقدمه
بازی Painkiller (2025) در نگاه اول کاملاً شبیه نسخه‌ی کلاسیک سال ۲۰۰۶ از People Can Fly به‌نظر می‌رسد و این شباهت به‌حدی است که به‌سادگی می‌توان آن را یک ریمستر فرض کرد. اما این نسخه جدید که توسط Saber Interactive ساخته شده، یک ریبوت کامل به‌شمار می‌آید؛ ریبوتی که بخشی از DNA نسخه قدیمی را حفظ می‌کند و در عین حال تلاش دارد مسیر تازه‌ای ایجاد کند. تجربه بازی سرگرم‌کننده و پرهیجان است، اما با وجود این کیفیت، همیشه یک حس فقدان همراه آن حرکت می‌کند؛ چیزی شبیه به همان جوهره‌ی جادویی که می‌توانست Painkiller را از برزخ خارج کرده و به صف بازی‌های برتر نسل جدید بفرستد.
ورود به برزخ؛ جایی میان رستگاری و تباهی
Purgatory در Painkiller جایی میان بهشت و جهنم است. این سرزمین برزخی مدت‌هاست تبدیل به میدان نبردی ابدی میان فرشته‌ی مقدس «متاترون» و فرشته‌ی سقوط‌کرده «آزازل» شده است. شما در نقش یکی از چهار شخصیت قابل‌بازی قرار می‌گیرید؛ روح‌هایی گناهکار که حالا فرصت دارند با جنگیدن برای نور، گناهانشان را جبران کنند.
از همان ثانیه‌های نخست، بازی شما را در میان موجی از شیاطین و نفیلیم‌ها قرار می‌دهد و مأموریت‌تان روشن است: در هم کوبیدن ارتش آزازل و دستیابی به رستگاری.
تغییر جهت در روایت؛ از داستان‌محوری به میدان‌های چندنفره
طرفداران قدیمی Painkiller ابتدا شاید کمی شوکه شوند؛ زیرا ساختار داستانی، که در نسخه کلاسیک جایگاه مهمی داشت، در این ریبوت تقریباً حذف شده است. بازی اکنون یک شوتر آرنا با تمرکز بر چندنفره است.
کمی اطلاعات داستانی درباره چهار قهرمان وجود دارد اما این داده‌ها صرفاً نقش «طعم‌دهنده» دارند و تأثیر چندانی روی روند بازی نمی‌گذارند.
از یک نظر، این سبک طراحی قابل‌قبول است؛ به شرط آنکه بازی محتوایی چنان غنی و پرجزئیات ارائه بدهد که نیازی به داستان احساس نشود. اما Painkiller جدید، با وجود تمام جذابیت‌هایش، گاهی «ناقص» به‌نظر می‌رسد؛ گویی قرار بوده بخشی از یک تجربه بزرگ‌تر باشد.
در واقع این نسخه بیش از آنکه یک بازی کامل باشد، شبیه یک مود توسعه‌یافته برای یک کمپین تک‌نفره شگفت‌انگیز است که هرگز ساخته نشد.
گان‌پلی؛ نقطه‌ی اوج بازی
با وجود همه این نقدها، Painkiller در یک چیز بی‌نقص است: گان‌پلی فوق‌العاده.
بازی سریع، روان، و عمیقاً لذت‌بخش است. شش اسلحه موجود حس و عملکرد متفاوتی دارند و سیستم ارتقای مبتنی بر توکن‌ها اجازه می‌دهد بازیکنان لوداوت‌های کاملاً شخصی‌سازی‌شده بسازند.
علاوه بر این، کارت‌های تاروت هم به شما امکان می‌دهند قبل از ورود به نبرد، افکت‌های قدرتمندی انتخاب کنید. هر کارت فقط یک‌بار مصرف می‌شود، در نتیجه استفاده از آن‌ها باید هوشمندانه باشد.
چهار شخصیت بازی هم هرکدام یک توانایی ویژه دارند، مثل افزایش ۱۰ درصدی دمیج. هرچند این ویژگی‌ها در عمل آن‌قدر تأثیرگذار نیستند و بیشتر جنبه‌ی ظاهری و انتخاب آواتار پیدا می‌کنند.
ساختار گیم‌پلی؛ سه Raid و یک روگ‌لایک
بازی شامل سه Raid است؛ مینی‌کمپین‌هایی سه مرحله‌ای با حال‌وهوای بصری متفاوت که مرحله پایانی هرکدام شامل یک باس‌فایت بزرگ است. این ساختار جمع‌وجور سرگرم‌کننده است، اما حس می‌شود اگر این مراحل بخشی از یک داستان کامل بودند، بازی ارزش بیشتری پیدا می‌کرد.
در پایان، حالت Rogue Angel آزاد می‌شود. این مود شما را با تنها دو اسلحه پایه وارد دنیایی پر از چالش‌های تصادفی می‌کند. با پیشروی می‌توانید سلاح‌ها، کارت‌ها و آیتم‌های بیشتری به‌دست آورید.
این ساختار، تنوع و تازگی ایجاد می‌کند، اما پس از مدتی تکراری می‌شود؛ زیرا چالش‌ها با وجود ترتیب تصادفی، شباهت‌های زیادی دارند.
تنوع مأموریت‌ها؛ سرگرم‌کننده اما محدود
در مراحل بازی کارهای زیادی انجام می‌دهید:
ریختن خون دشمنان در سطل‌ها، جمع‌آوری روح‌ها، اسکورت NPC در دل جنگل، و مقاومت در برابر موج‌های بی‌پایان شیاطین.
اما در نهایت این فعالیت‌ها آن‌قدر محدود هستند که پس از چند ساعت، کل محتوای بازی را تجربه می‌کنید.
Raidها همیشه ثابت‌اند و Rogue Angel نیز با وجود روگ‌لایک بودن، تنوع بالایی ندارد.
این باعث می‌شود بازی حس «پتانسیل استفاده‌نشده» بدهد؛ تجربه‌ای که می‌توانست نقطه شروع یک فرنچایز باشکوه باشد اما فعلاً نقش یک پیشنهاد جانبی را بازی می‌کند.
کیفیت فنی؛ روان مثل یک جریان آب تند
Painkiller از نظر فنی عملکرد بسیار خوبی دارد. بازی روی PC با گرافیک چشم‌نواز، نرخ‌فریم پایدار و اجرای عالی همراه است. حتی روی کارت‌های قدیمی مثل RTX 2080 هم هیچ افت فریمی دیده نمی‌شود.
کنترل ماوس‌وکیبورد، مطابق انتظار از استودیوی 3D Realms، بی‌نقص کار می‌کند و حس یک شوتر دهه نودی اصیل را زنده نگه می‌دارد.
نسخه PlayStation 5
روی PS5 حجم بازی فقط ۲۳.۳ گیگابایت است و لودینگ هر مرحله حدود ۱۲ ثانیه طول می‌کشد. بازی تقریباً همیشه با ۶۰ فریم ثابت اجرا می‌شود و فقط هنگام اوج اثرات ذره‌ای کمی افت دیده می‌شود.
از سوی دیگر، امکانات کنترلر شامل تریگرهای تطبیقی و هپتیک ساده است. امکان افزایش FOV وجود دارد، اما شخصی‌سازی دکمه‌ها محدود به چند الگوی آماده است.
بخش آنلاین
بازی از کراس‌پلی پشتیبانی می‌کند، مود استریمر دارد و مهم‌تر از همه، حالت آفلاین با بات ارائه می‌دهد.
وجود این حالت برای بازی‌ای که احتمال دارد با کاهش بازیکنان آنلاین مواجه شود، یک نقطه قوت بزرگ محسوب می‌شود.
نتیجه‌گیری؛ تجربه‌ای سریع، لذت‌بخش، اما نه کاملاً کامل
Painkiller (2025) یک شوتر آرنای سرگرم‌کننده و بسیار خوش‌دست است. حرکت سریع، شلیک‌های دقیق، طراحی مراحل خوب و سیستم ارتقای جذاب، بازی را به اثری ارزشمند تبدیل می‌کند.
اما نبود داستان، کمبود تنوع، و تکیه بیش از حد به حالت چندنفره باعث می‌شود بازی نتواند پتانسیل خود را کاملاً شکوفا کند.
با این حال، اگر دوستانی دارید که عاشق شوترهای سرعتی هستند، Painkiller دقیقاً همان جایی است که باید بروید.
و شاید، فقط شاید، اگر این نسخه موفق شود، شاهد یک کمپین تک‌نفره پرجزئیات و یک فرنچایز احیا‌شده در آینده باشیم.
